Podbiał - gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych (złożonych), osiąga od 5-20 cm wysokości, chociaż odnotowywano również wyższe osobniki. Ze względu na to, iż łodyga w środku jest pusta, odchyla się lekko w dół. Pokryta jest łuskowatymi, czerwonawymi liśćmi, przed kwitnieniem. Okrągławe liście, sercowate przy ogonkach pojawiają się przy powierzchni ziemi po przekwitnięciu kwiatów i pokryte są od spodu srebrzystym meszkiem. Kwiaty pojawiają się między lutym a kwietniem, wyrastają jako mały, złocistożółty koszyczek na każdej łodydze kwiatonośnej. Zewnętrzne kwiaty są języczkowate, a środkowe rurkowate. Owocem jest duża i naga niełupka, z białym puchem kielichowym. Łacińska nazwa oznacza dokładnie „rozpędzacz kaszlu”.
W ziołolecznictwie zastosowanie ma kwiat oraz liść podbiału, który ma głównie charakter surowca śluzowego. Innymi składnikami są garbniki, flawonoidy, a ponadto cholina, sole mineralne bogate w cynk, gorycze i nieco olejku eterycznego. Liść podbiału wywiera działanie osłaniające i ściągające, dlatego ma zastosowanie głównie w stanach zapalnych i nieżytach dróg oddechowych, jamy ustnej i krtani. Wyzwala odruch wykrztuśny, poprzez spęcznienie i rozrzedzenie zalegającej wydzieliny oraz pobudzenie ruchów nabłonka rzęskowego. Zewnętrznie może być stosowany przy otarciach skóry i ranach.
Skuteczność ziół jest zauważalna wyłącznie przy regularnym i dłuższym stosowaniu.